Üsküdar'a gider iken...

Cumartesi günü evimizi temizledikten sonra oğlumla Üsküdar'a gezmeye gittik. Çok uzun yıllardır Üsküdar'ın çarşısını gezmiyordum. Aslında gezecek de pek bir şey yokmuş. 

Oyuncakçıların önünden geçerken birden kolumun uzadığını hissediyorum. Her gördüğünü almak istiyor. Çoğu oyuncaktan evde olduğu için "Oğlum senin bu oyuncaktan var" diyorum. O da artık almadığımız oyuncakları bulup "Anne, bundan bizde yok, alalım mı?" diyor. Sesini de şirinleştirerek :)

Resimdeki direksiyonlu arabayı görünce artık pes ederek 10 TL 'ye Üsküdar Çarşısından aldık. Yolda büyük bir mutlulukla sürerek oynadı. Yoldan geçen diğer çocukların da çok dikkatini çekti. Hepsi de anne, babalarına göstererek istemeye başladılar. Bu durum biraz kafama takıldı. Sokakta diğer insanların canının çekeceği bir şeyi yemek ne kadar hoş değilse bu da aynı onun gibi mi oldu diye... Ama bu tarz oyuncaklarda sadece dışarıda  oynanıyor. Evde o kadar çok ses yapıyor ki, alt komşunuz bu sese uzun süre dayanamaz herhalde...

Çocukla dışarıda gezerken değişik insanlarla muhatap oluyoruz. Gelen geçen oğlumun saçlarını okşayarak sevmek istiyor. Bu durumdan çok rahatsız oluyorum. Erişkin bir insanın saçlarını beğendiğinizde el atıp okşuyor musunuz? İnsanın boyutları küçük olunca dokunma hakkını nereden alıyorsunuz?

Birisi de dedi ki; "Saçları doğuştan mı kıvırcık?" sadece başımı salladım. İçimden "Yok 3 yaşındaki erkek çocuğunu perma yaptırdım" demek geldi...

Bazıları da bana sormak istediklerini oğlum üzerinden soruyor. "Sen nerelisin?" çocuk ne anlar nereli olduğundan, ayrıca size ne? ... "Baban ne iş yapıyor senin?"... 

Çevremizdeki insanların sorduğu en sevimsiz soru da: "En çok anneni mi seviyorsun, babanı mı?" Allah'ım, ne gereksiz bir sorudur bu. Babam dese ne olacak, annem dese ne olacak? Ayrıca size ne? Çocuğu ikilemde bırakıyorlar. İlla ki birini daha fazla mı sevmeli? Aynı oranda sevemez mi? Kısacası; amacınız ne?